Roczny plan pracy Przedszkola Samorządowego w Koronowie na rok szkolny 2012/13

Dziecko w wieku przedszkolnym jest wrażliwe na wszystkie formy sztuki, a na jego psychikę szczególnie oddziałuje literatura piękna. Książki są źródłem niewyczerpanych wrażeń, przeżyć i wzruszeń, uczą mowy ojczystej, wzbogacają   słownik dziecka, rozwijają zainteresowania, pomagają dzieciom w przyswajaniu pewnych treści programowych.

II. Ćwicz z nami

Okres przedszkolny charakteryzuje się zapotrzebowaniem na różnorodne formy ruchu. Jest okresem szczególnie ważnym w kształtowaniu cech somatycznych i motorycznych oraz wdrażaniu nawyków higieniczno– zdrowotnych. Im trafniejsze i pełniejsze jest nasze oddziaływanie, tym zdrowsze i radośniejsze jest dziecko.

Edukacja ruchowa jest bardzo ważną dziedziną wychowania przedszkolnego. Wiek przedszkolny to najważniejszy okres w rozwoju fizycznym dziecka. Wówczas obserwujemy znaczny rozwój sprawności ruchowej dziecka. Ruch jest naturalną potrzebą wieku dziecięcego. Nie należy, więc go tłumić, a dążyć do tego, by dzieci jak najwięcej czasu spędzały w ruchu. Świadomość wzajemnego ewentualnego wpływu na siebie procesów psychicznych i rozwoju ruchowego sprawiają, że współczesna pedagogika przypisuję ruchowi wielkie znaczenie kształcące i kształtujące, uznając go za jeden z najważniejszych czynników pobudzających w równej mierze funkcje ciała jak i umysłu. S. Moliere [23 str.406] pisze: "Jest to o tyle słuszne i trafne w odnoszeniu do małych dzieci, że u nich (w odróżnieniu od ludzi dorosłych) udział świadomości nawet przy prostych aktach ruchowych jest, jeżeli niepełny, to jednak bardzo wysoki. Dziecko uzewnętrznia swoje myśli poprzez ruch, każdy ruch go czegoś uczy, każdą czynność, jak to zwykliśmy mówić, przeżywa." Prace prowadzone przez S. Szumana dotyczące kształtowania się form ruchowych u małych dzieci przyczyniły się do lepszego poznania dynamiki rozwoju człowieka. Uważa on, bowiem, że właśnie we wczesnym dzieciństwie człowiek najbardziej intensywnie ćwiczy swoje funkcje psychomotoryczne.

Nauczyciel przedszkola powinien, więc organizować zajęcia w taki sposób aby dzieci kilkakrotnie miały okazję do wykonywania różnorodnych ćwiczeń gimnastycznych.

Jednak, aby czuwać w sposób prawidłowy nad rozwojem przedszkolaka należy poznać prawidłowości rozwoju ruchowego dziecka: 


• 3 latek jest zręczny, chodzi prosto pewnym krokiem, potrafi stać chwilę na jednej nodze, chodzi i skacze w takt muzyki, szybko wchodzi i schodzi po schodach, rozpina guziki. Nie potrafi jednak wykonać dwóch prostych czynności na raz. 
• 4 latek jest bardzo żywy i ruchliwy, jeździ na rowerze, chętnie wykonuje czynności wymagające zachowania równowagi, rzuca piłką, wykonuje podskoki w rytm muzyki. 

• 5 latek jest zaradny, umie sprawnie posługiwać się rękami (rysować, zapinać guziki, sznurować buty...). Jednak nie potrafi jednocześnie biec i obserwować inne dziecko. 

• 6 latek charakteryzuje się dużą zręcznością i ruchliwością. Potrafi także odbić piłkę o ziemię i schwytać ją, skakać w dal, zwieszać się i przekręcać na drążku.

Zadaniem nauczycielki przedszkola jest rozwijanie sprawności ruchowej przedszkolaka. Scharakteryzuję teraz kilka z nich.

Metoda opowieści ruchowej (J.C.Thulina) - odtwarzanie ruchem treści opowiadania, czynności ludzi, poruszania się zwierząt, ptaków itp. Metoda ta polega na tym, że nauczyciel przez odpowiedni dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania, działa na wyobraźnię dziecka, skłaniając je odtwarzania ruchem jego treści, przedstawiania różnych sytuacji, zdarzeń, sposobów poruszania się zwierząt, itp. Opowiadanie musi opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy mięśniowej. Można zaproponować tematykę opowiadania: zwiedzamy ZOO, jeden dzień z życia Smurfów itp. Zasadniczym warunkiem prawidłowo wykonywania ruchu jest istnienie jego obrazu w świadomości dziecka. Wykorzystujemy tu pamięć ruchową dzieci w wyniku bezpośredniej obserwacji lub wyobrażenia wywołanego przez nauczyciela.

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) R. Labana to improwizacja ruchowa bez pokazu ruchu przez nauczyciela. Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywać tu będzie inwencja twórcza ćwiczących, ich pomysłowość, fantazja doświadczenie ruchowe. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, gimnastyka wykorzystująca ruch naturalny, ćwiczenia muzyczno- ruchowe, taniec opowieść ruchowa, itp .. Nauczyciel staje się współuczestnikiem i współpartnerem zabaw. Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie między innymi: wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), doskonaleniu płynności ruchu, w zakresie kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem lub grupą. Oto kilka zasad prowadzenia zajęć metodą Labana:

Metoda wg K. Orffa to formy - ruchowo - muzyczne - słowne. Twórca tej metody 'wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno- muzyczną oraz kulturą słowa. Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej (zwłaszcza z powiązania muzyki z ruchem). Zarówno muzyka jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów.

Metoda gimnastyki rytmicznej A. M. Kniessów- jest to rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form sprzężonego z rytmem muzyką. W metodzie tej eksponuje się naturalne formy ruchowe, z wyłączeniem baletu i technik sportowych, chociaż może być stosowana ich interpretacja w formach taneczno-rytmicznych. Stosowane są przy tym nietypowe przybory w większości przypadków zrobione własnoręcznie przez dzieci. Używane również jako instrumenty perkusyjne (bijak obustronny, łuski orzecha kokosowego, dzwoneczki, itp.). W tej metodzie ogranicza się do minimum mówienie w czasie zajęć. Rola nauczyciela polega na demonstracji ruchu i wzbogaceniem go muzyką, instrumentem perkusyjnym oraz przyborami. Główny tok zajęć polega na naśladownictwie ruchu prowadzącego, który nie tylko demonstruje ruch, ale jest również współćwiczącym, jest często osobą wiodącą, ale w miarę zaawansowania ruchowego grupy, pozostawia jej wiele swobody. Metoda Kniessów rozwija kilka podstawowych cech ruchu:

Aerobik - to metoda polegająca na wykonywaniu ćwiczeń w takt muzyki najczęściej szybkiej i rytmicznej, puszczanej z magnetofonu. Ćwiczenia muszą być dostosowane do wieku i możliwości dzieci, a ich liczba i szybkość zmiany ćwiczeń powinna wzrastać wraz z umiejętnościami dzieci. Charakterystyczne dla tej metody jest naśladowanie ruchów prowadzącego oraz duża 4-5 krotna liczba powtórzeń tego san1ego ćwiczenia.

Dzięki stosowaniu powyższych metod motoryczność dziecka osiąga coraz to wyższy szczebel. Opanowane już czynności doskonalą się, przy tym również dziecko zaczyna konstruować coraz to nowe i bardziej skomplikowane układy ruchów. Dzięki temu pod koniec wieku przedszkolnego ruchy dzieci nabierają coraz większej płynności i elastyczności.